Dit voorjaar had ik behoefte aan eenvoud en rust. Een vriendin ging een zendag doen en vroeg of ik meeging. Bij zen denk ik aan het toverwoord loslaten, en er is natuurlijk altijd wat los te laten…
Weerstand
Op de dag zelf kwam ik enorme weerstand tegen: dit is niet hoe ik meditatie gewend ben, al die rare rituelen. Waarom kijken die mensen zo nors?
Kunnen ze niet lachen??
Ik voel me schuldig als ik weereens vergeet te buigen en krijg door al dat ‘moeten’ weer het gevoel niet goed genoeg te zijn. Dit kan niet de bedoeling zijn… Want he, ik ben toch goed zoals ik ben? Dan maar geen zen!
Verlichting
In de middag werd over het bereiden van de grond voorgelezen. Een
fragment uit een boek met de heerlijke title ‘niets bijzonders’. Dit lijkt haaks
te staan op de interessante uitstraling van de gewaden die tegenover mij in de
zendo zitten, maar het is wel wat mij zo aanspreekt aan zen. De eenvoud.
Toevallig probeer ik ook een moestuintje aan te leggen dus de metafoor van het bereiden van de grond spreekt me aan. Er wordt verteld dat je op scherpe stenen kunt stoten die je werkelijk ook als juwelen kunt gaan zien. Pijn bijvoorbeeld. Het lijkt je aft e leiden tijdens de meditatie, maar het laat je voelen dat je een lichaam hebt. En als je geen pijn hebt, weet je niet hoe prettig het eigenlijk is om geen pijn te hebben. Het ‘normale’ ga je meer waarderen door de vervelende ervaringen.
Ik heb sinds vorige zomer af en toe last van mijn knie. Wanneer ik de pijn voel zeg ik telkens “wat stom dat ik mijn knie zo overbelast heb”, eigen schuld, dikke buld dus. Niet echt vriendelijk. Hier valt wat te verlichten. Want als die scherpe stenen juwelen zijn, dan zullen we ze omarmen. Mijn pijnlijke knie is waardevol en mag er zijn. Ik ben goed, zoals ik ben.
Weerstand
Op de dag zelf kwam ik enorme weerstand tegen: dit is niet hoe ik meditatie gewend ben, al die rare rituelen. Waarom kijken die mensen zo nors?
Kunnen ze niet lachen??
Ik voel me schuldig als ik weereens vergeet te buigen en krijg door al dat ‘moeten’ weer het gevoel niet goed genoeg te zijn. Dit kan niet de bedoeling zijn… Want he, ik ben toch goed zoals ik ben? Dan maar geen zen!
Verlichting
In de middag werd over het bereiden van de grond voorgelezen. Een
fragment uit een boek met de heerlijke title ‘niets bijzonders’. Dit lijkt haaks
te staan op de interessante uitstraling van de gewaden die tegenover mij in de
zendo zitten, maar het is wel wat mij zo aanspreekt aan zen. De eenvoud.
Toevallig probeer ik ook een moestuintje aan te leggen dus de metafoor van het bereiden van de grond spreekt me aan. Er wordt verteld dat je op scherpe stenen kunt stoten die je werkelijk ook als juwelen kunt gaan zien. Pijn bijvoorbeeld. Het lijkt je aft e leiden tijdens de meditatie, maar het laat je voelen dat je een lichaam hebt. En als je geen pijn hebt, weet je niet hoe prettig het eigenlijk is om geen pijn te hebben. Het ‘normale’ ga je meer waarderen door de vervelende ervaringen.
Ik heb sinds vorige zomer af en toe last van mijn knie. Wanneer ik de pijn voel zeg ik telkens “wat stom dat ik mijn knie zo overbelast heb”, eigen schuld, dikke buld dus. Niet echt vriendelijk. Hier valt wat te verlichten. Want als die scherpe stenen juwelen zijn, dan zullen we ze omarmen. Mijn pijnlijke knie is waardevol en mag er zijn. Ik ben goed, zoals ik ben.