Onze lawaaierige maatschappij laat je geloven in individualiteit.
Yoga laat je de eenheid der dingen ervaren.
Die eenheid ervaar je in de stilte.
Nu ik zwanger ben voel ik dat ik ruimte dien te maken voor een kindje en meer bezieling door ‘niets doen’, door nog meer in stilte, in het moment aanwezig te
zijn.
In de afgelopen drie jaar heb ik ervaren hoe je als moeder met je baby verbonden bent en hoe je langzaam uit elkaar ontwikkeld, wanneer het kind groeit naar individualiteit (die vooral zichtbaar wordt wanneer hij/zij gaat spreken).
Ik/ego vind het best ‘eng’om weer een stap opzij te doen voor een nieuw mens. Maar die angst erkennen is een fijne zet. Met deze spanning kan ik omgaan door te zien dat we allemaal één zijn, op een bepaald niveau van bewustzijn.
Altijd op die verdieping van eenheid zitten is niet wenselijk, zo zul je waarschijnlijk niet overleven (in onze maatschappij). Maar er regelmatig naar terugkeren is noodzakelijk, anders overleef je ook niet! De zwangerschap dwingt me vaker terug te keren.
De eenheid ervaren verrijkt het leven. Het maakt je een illusie armer, die van leven in afgescheidenheid. Het geeft vertrouwen en zin aan je bestaan.
Ik kan mezelf nooit kwijtraken. Ik ben. Wij zijn. Wat ik in de gaten dien te houden is dat ik mijn lichaam goed verzorg, want met fysieke klachten is het immers lastiger om de eenheid te ervaren. Door pijn bijvoorbeeld kun je erg boos worden of je verzetten tegen het nu. Het is soms moeilijk om met je lichaam te leven want het lichaam kan – net als taal - je laten ervaren dat je afgescheiden bent van de rest. Het kan de buitenkant zijn van het ego. Of de tempel van de ziel.
In mijn geval nu: de tempel van 2 zielen – ofwel: de wereldziel die opnieuw geboren wordt. Ik denk namelijk niet dat zielen ook afgescheiden entiteiten zijn. (maart 2013)
Yoga laat je de eenheid der dingen ervaren.
Die eenheid ervaar je in de stilte.
Nu ik zwanger ben voel ik dat ik ruimte dien te maken voor een kindje en meer bezieling door ‘niets doen’, door nog meer in stilte, in het moment aanwezig te
zijn.
In de afgelopen drie jaar heb ik ervaren hoe je als moeder met je baby verbonden bent en hoe je langzaam uit elkaar ontwikkeld, wanneer het kind groeit naar individualiteit (die vooral zichtbaar wordt wanneer hij/zij gaat spreken).
Ik/ego vind het best ‘eng’om weer een stap opzij te doen voor een nieuw mens. Maar die angst erkennen is een fijne zet. Met deze spanning kan ik omgaan door te zien dat we allemaal één zijn, op een bepaald niveau van bewustzijn.
Altijd op die verdieping van eenheid zitten is niet wenselijk, zo zul je waarschijnlijk niet overleven (in onze maatschappij). Maar er regelmatig naar terugkeren is noodzakelijk, anders overleef je ook niet! De zwangerschap dwingt me vaker terug te keren.
De eenheid ervaren verrijkt het leven. Het maakt je een illusie armer, die van leven in afgescheidenheid. Het geeft vertrouwen en zin aan je bestaan.
Ik kan mezelf nooit kwijtraken. Ik ben. Wij zijn. Wat ik in de gaten dien te houden is dat ik mijn lichaam goed verzorg, want met fysieke klachten is het immers lastiger om de eenheid te ervaren. Door pijn bijvoorbeeld kun je erg boos worden of je verzetten tegen het nu. Het is soms moeilijk om met je lichaam te leven want het lichaam kan – net als taal - je laten ervaren dat je afgescheiden bent van de rest. Het kan de buitenkant zijn van het ego. Of de tempel van de ziel.
In mijn geval nu: de tempel van 2 zielen – ofwel: de wereldziel die opnieuw geboren wordt. Ik denk namelijk niet dat zielen ook afgescheiden entiteiten zijn. (maart 2013)